Μαριλένη, Ιακωβίδη, 5^η τάξη

Από άνθρωπο σε άνθρωπο, η κινητήριος δύναμη που τον σπρώχνει να εκφραστεί διαφέρει. Προσωπικά, φαίνεται πως το συναίσθημα που με ωθεί να γράψω και κατευθύνει το στιλό μου είναι το πένθος. Και σήμερα πενθώ. Πενθώ και – χωρίς καν να έχω την πρόθεση – στοχάζομαι.

Για τους πλείστους έφηβους, η πρώτη μας επαφή με τον θάνατο και το πένθος, είναι όταν φεύγουν οι παππούδες μας. Τότε, συστήνεται η πρώτη πινελιά μαύρου σε μια ζωή που μέχρι τούδε είχε μόνο χρώμα. Αναρωτιόμαστε «γιατί στη δική μας οικογένεια τόσο νωρίς;» και μας κατακλύζουν αμέτρητα άλλα «γιατί» που ενισχύουν την ιδέα πως ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τον θάνατο, απλά τον αγνοεί μέχρι να βρεθεί απέναντί του. Είναι στιγμές σαν κι αυτή όμως που ακούγοντας τις δημόσιες δηλώσεις των οικογενειών των αδικοχαμένων επιβατών του τραγικού εκείνου τρένου, βλέποντας τις φωτογραφίες των παιδιών που χάθηκαν, κατανοούμε κάπως καλύτερα τον πιο «δίκαιο» κύκλο ζωής που έτυχε στους δικούς μας ανθρώπους.

Στο εν λόγω δυστύχημα, 75% των θανάτων ήταν νέοι ως 24 ετών. Φοιτητές, κόρες, γιοι. Νέοι ενήλικες που μόλις είχαν ανοίξει τα φτερά τους και πέταξαν μακριά από την οικογενειακή εστία για πρώτη και τελευταία φορά. Τόσα όνειρα ταξίδεψαν για να βρουν άδοξο τέλος στις σιδηροδρομικές γραμμές των Τεμπών. Εμείς που έχουμε χάσει πολυαγαπημένους παππούδες και γιαγιάδες, υποκλινόμαστε στο μεγαλείο του πόνου της μάνας που χάνει το παιδί της. Στον πόνο του πατέρα που ήθελε να δει το παιδί του να κατακτά τη ζωή χωρίς τη δική του βοήθεια. Ποιος να παρηγορήσει αυτούς τους ανθρώπους; Τι να τους πει; Από την Παρασκευή άρχισαν οι κηδείες αδικοχαμένων θυμάτων και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε οι υπόλοιποι είναι να σωπάσουμε. Να κάνουμε όλοι ησυχία. Τώρα ακούγεται ο πόνος της μάνας. Η Ελλάδα και η Κύπρος θρηνούν και πενθούν τα δικά τους παιδιά. Φωνές πόνου σε όλη τη χώρα ενώνονται για να διαμαρτυρηθούν και να καταδικάσουν το έγκλημα. «Πατρίδα μου αγαπημένη ποια κατάρα σε βαραίνει;» Σε τέτοιες στιγμές μας συντροφεύουν στίχοι που τώρα έχουν άλλη βαρύτητα και παίρνουν άλλη σημασία. «Την Ελλάδα μας έχω που όλο κλαίει και εκείνη» έγραψε ο Ευαγόρας στο «Ηρώων γη».

Μιλώντας για ήρωες, θα κλείσω ευγνωμονώντας για το εξής: Σε καιρούς που επικρατεί και κυριαρχεί το συμφέρον, το «φαίνεσθαι» και η διαστροφή, το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Άγγελοι επί γης, αφού δεν θέλουν να αποκαλούνται ήρωες, παραγκωνίζοντας τη δική τους σωματική ακεραιότητα και ασφάλεια, έσπευσαν να βοηθήσουν τους βαριά τραυματισμένους στα Τέμπη και έσωσαν δεκάδες ζωές. Δεν θα μας σώσουν οι πολιτικοί με τις ατελείωτες υποσχέσεις. Δεν μας αγαπά το κράτος. Μας αγαπά ο συνάνθρωπός μας, όσο τον αγαπάμε κι εμείς. Σ’ αυτόν πρέπει να ελπίζουμε. Γιατί το μόνο που τελικά έχουμε είναι ο ένας τον άλλο.

Τέμπη 01.03.2023 Δεν θα ξεχάσουμε. Ησυχία. Τα παιδιά κοιμούνται. Η Αναστασία και ο Κυπριανός κοιμούνται. Ακούγονται μόνο τα ουρλιαχτά του πόνου. Τίποτε άλλο.